Neighbors
1 juni 2015
Mijn vader had één van de eerste IBM computers voor persoonlijk gebruik. Met alle boekwerken erbij (Lotus 1, 2, 3 etc.) vulde het een hele kamer. Ik schrik dus niet van een DOS commando en ben zeker niet onhandig met computers maar het lukte me niet om de laptop aan de praat te krijgen om een nieuwe blog te maken. Onze vriend Marc was hier in september en toen deed hij het weer, helaas maar heel even.
Een tijdje geleden was ik bij mijn buurvrouw Christiane want haar computer deed het niet. Wat ik ook deed, elke keer kreeg ik dezelfde tekst: reboot and select proper boot device etc.
Ik ben op internet gaan zoeken en vond een filmpje waarin stond wat ik zou moeten doen. Er waren ook filmpjes waarin stond dat ik iets heel anders moest doen maar deze leek me het beste. Computer opstarten, ondertussen op Delete drukken en dan had ik daarna de mogelijkheid om dingen in de bios te veranderen. Alles opgeschreven en naar mijn buurvrouw gegaan. De computer opgestart en tegelijkertijd op Delete gedrukt en voilà, daar was het Windows logo. Zonder verder ook maar iets gedaan te hebben....
Dat was wel een mooi moment. Mijn buurvrouw was heel erg blij want ze had de computer geleend en bij de bejaardenclub van ons dorp ben ik nu de whiz kid.
Toen kreeg ik weer zin om de laptop aan de praat te krijgen en onze echte whiz kid Marc kwam met een hele simpele oplossing; via een kabeltje tussen de Imac en de laptop kan ik op de Imac de laptop overnemen en er op werken. Dus kan ik jullie weer op de hoogte houden.
De laatste blog ging over het vreselijke verlies van Dolce maar het eindigde gelukkig met een lichtpuntje: Seppe.
Onze lieve Biebje moest even wennen aan Seppe maar na een paar weken lagen ze samen op een kussen en ze heeft Seppe nog bijna 3 maanden wijze lessen kunnen geven, zij het niet altijd even zachtzinnig. In maart ging het toch snel slecht met haar en hebben we een moeilijke beslissing moeten nemen. Het was een superhond.
Scarface Seppe
En toen kwamen onze eerste vrienden uit Nederland alweer met Wood, wat natuurlijk geweldig was voor Seppe. Alleen na een week spelen was Seppe geblesseerd en moest hij rust houden. Zeer ingewikkeld voor een jonge hond.........
In september kwamen er weer 2 speelkameraadjes, dit keer van een iets handzamer formaat en toen merkten we toch wel dat Seppe een speelkameraad nodig heeft. En die hebben we uit het asiel gehaald, onze Olly. Ze schatten hem ongeveer 8 maanden oud en hij zat 3 maanden in het asiel, samen met zijn moeder. Hij was vel over been, er is geen geld om speciaal pupvoer te geven dus iedereen krijgt dezelfde kost en waarschijnlijk gold ook het recht van de sterkste dus hij was en is nog steeds zeer gefocust op eten. Maar het is een match made in heaven, zeker nadat de balletjes verwijderd waren bij beide heren.
Olly is een echte zwerver geweest dus in het begin ontsnapte hij wel eens. We hebben alles omheind maar in de loop der jaren hebben dassen en vossen een paar gaten gemaakt, te klein voor Seppe maar Olly is een slag kleiner dus hem lukte dat wel.
31 december was ik binnen aan het werk en opeens dacht ik dat ik de buurvrouw rechts hoorde schreeuwen. De honden waren buiten dus ik deed de deur open en zag Seppe vanaf haar kant naar me toe komen maar Olly zag ik nergens. Toen ik richting buren liep zag ik een hele boze buurman achter Olly aanrennen; hij kreeg hem te pakken en smeet hem over het hek, ondertussen de meest erge scheldwoorden schreeuwend (denk ik, zo goed is mijn frans nou ook weer niet). Ze hebben een eendenfokkerij dus wij vreesden het ergste.
En inderdaad, toen we daar aankwamen was het een slagveld. Dode eenden, gewonde eenden, eenden die vastzaten in het struikgewas. Het was redelijk dramatisch. Uiteindelijk is het allemaal weer goedgekomen met de buren alleen 30 eenden konden het niet navertellen. De overige 3970 ook niet meer trouwens.
En dan hebben we natuurlijk aan de andere kant onze engelse buren met hun 13 honden. Daar zou ik een heel boek over kunnen schrijven. Laat ik het er maar op houden dat we niet meer 'on speaking terms' zijn. Gelukkig groeien Lleylandias een meter per jaar.....
nu
straks
En ondanks het feit dat de grond hier arm is groeit alles gelukkig als kool.
Verder waren er afgelopen jaar burgemeestersverkiezingen. Vroeger was dat 1 weekend feest maar dat hebben ze wijselijk naar 2 zaterdagen achter elkaar veranderd zodat het lichaam zich nog een beetje kan herstellen. Alle gekozen gemeenteraadsleden doen iets; de een verzorgt het ontbijt, de volgende zorgt voor een aperitief (daar wordt overigens bij het ontbijt ook al voor gezorgd) en zo gaat dat de hele dag door tot diep in de nacht. Wij waren gewaarschuwd door onze nederlandse vrienden Helga en Jos die hier iets langer wonen en dit al eens hadden meegemaakt en we zijn dus niet naar alle feestjes gegaan. De meneer naast mij in de bolderkar volgens mij wel.
Glenn heeft een mooie opdracht bij een Nieuw-zeelandse dame hier niet zover vandaan. Het is zowel mee-ontwerpen als afwerken van haar huis. Bij elkaar is dat wel een klein jaar werk. En hij maakt kunstwerken, dat doet hij het liefst. Hij is nu bezig met een serie mobiles genaamd doors en ik klus wat bij met schoonmaken en airbnb.
Afgelopen weekend hadden we gasten uit Spanje. Als fransen zeggen dat ze om 20.00 uur komen dan weten we wel dat het ook 21.00 uur kan worden maar Spanjaarden zijn nog erger. Ze kwamen om 23.00 uur.
Maar tot nu toe alleen maar leuke mensen gehad.
Doors nr. 1
Bisou,
Jacq, Glenn, Seppe en Olly