Changes
Deze lente is zeer groeizaam geweest, de ene dag regen, daarna weer zon. We hebben allerlei stekjes geplant, gekregen van vrienden en buren. Kastanjebomen, een notenboom,agave, palmen, mimosa, berkhaag, vijg, lagerstroemia, bamboe en nog een paar struiken waar ik de naam niet meer van weet.
Dus langzamerhand gaat ons weiland er als een echte tuin uitzien. Toch wel leuk om zoiets op te bouwen en hopelijk mogen we er zelf nog een tijd van genieten.
lange benen!
En zo zag het er 7 jaar geleden uit.......
Helaas is niet alles een verbetering, sommige 'zaken' zagen er 7 jaar geleden een stuk beter uit.
En die wang moet nu ook niet meer ingedrukt worden want dan blijft hij zo staan. Lange benen, maar dat zijn niet de mijne.
We verheugen ons alweer op al het bezoek dat gaat komen; vorig jaar heb ik hier 2 oude schoolvriendinnen te logeren gehad. Eén had ik al 35 jaar niet meer gezien en de ander 15. Maar het was alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden en we voelden ons gelijk weer de 15-jarigen die we toen waren.
Dit was wel na een 3-gangen lunch met een glaasje wijn erbij....
Op het filmpje is te zien dat deze kant van het huis niet afgewerkt is; Glenn is recentelijk weer begonnen en het schiet nu aardig op.
Hij moet dit in zijn spaarzame vrije tijd doen want hij werkt nog steeds voor een Nieuwzeelandse. Wat hij daar doet is te bewonderen op Glenn's enterprise, maison Ste Fauste.
En onze trouwste vrienden kwamen voor het zesde jaar op rij langs; dit keer kwam de tweeling ook een weekje mee.
Altijd leuk spelen met een onderwatercamera.
Jammer genoeg slaan ze dit jaar over; dat komt me echt slecht uit nu met dit groeizame weer; ik heb een bende strijkgoed liggen.
En toen kwam de winter maar die kwam eigenlijk niet.
november 2015, goed gefotografeerd door Glenn, wat een lange benen.
De kraanvogels kwamen dus ook al snel weer terug om de lente in te luiden; altijd zeer indrukwekkend als die voorbij gaan. Je hoort ze al van verre aankomen; een heel bijzonder geluid.
Het lijkt misschien alsof er nooit iets verandert hier maar we voelen wel degelijk dat Frankrijk een land in oorlog is. En dat geldt natuurlijk niet alleen voor Frankrijk. En het is een oorlog die je ook nooit kunt winnen; dat voelt soms wel onveilig. Maar er zijn gelukkig ook veel goede initiatieven die voor meer verbondenheid en communicatie zorgen.
En nog meer veranderingen: onze idolen uit de jaren 70 en 80 zijn overleden. (Mijn jaren 60 idool David Cassidy vergeten we maar even; bovendien leeft hij nog). Ik ken geen cd waarvan alle nummers zo goed zijn als Young Americans van David Bowie. Het was niet zijn meest gezonde periode maar het heeft wel fantastische nummers opgeleverd die 40 jaar na dato nog steeds overeind staan. En Prince is de enige waar ik van Glenn mee vreemd mocht gaan. Op ons huwelijk hadden we één lied uitgekozen en dat was natuurlijk van Prince. Ik wilde eigenlijk het nummer hieronder laten horen maar vond het toch een beetje te.....dus we kozen voor Adore.
En Glenn heeft het tot nu toe naar zijn zin bij de mensen waar hij voor werkt maar het liefst zou hij kunst willen maken (zie Glenn's Art). Het is (nog) niet altijd duidelijk wat het gaat worden.....
Nog iets wat hij graag zou willen
Laat koken nou net niet mijn hobby zijn dus dat komt zeer goed uit. En bijna elke zaterdag komt onze vriendin Cassandra koken, haar grote hobby.
Zij is hier op haar 25e met haar (nu ex-) man gekomen vanuit Nederland en toen ik haar hier ontmoette kwamen we er achter dat we allebei uit Wassenaar komen en op dezelfde lagere school hebben gezeten; de Bloemcampschool. Het rare alleen was dat we totaal geen raakvlakken konden vinden wat betreft onderwijzers of medeleerlingen. Ze is wel 2 jaar ouder maar toch vreemd.
Uiteindelijk kwamen we er achter dat zij in het 'foute' deel van de school zat; het openbare gedeelte. Ik zat in het christelijke gedeelte. Totaal geen communicatie met elkaar.....
maar toch allemaal goed gekomen!
Hasta la pasta,
Jacq, Glenn, Guiseppe en Olivier
