Dikke vrienden — belvedere maupas france

Zaterdag 9 maart nam ik afscheid van mijn kussen. Ik slaap al 35 jaar op dit kussen, ik heb het meegenomen op vakanties; mee naar campings maar ook wel mee naar binnen in hotels. Naar binnen gaat nog wel maar als je moet uitchecken heb je toch het idee dat ze denken dat je een kussen van hun meeneemt. Op een gegeven moment, ergens halverwege die 35 jaar, heb ik besloten het kussen te vervangen. Nog niet weggegooid want altijd handig op vakanties. Na 2 dagen niet slapen toch weer omgeruild. Op een gegeven moment had ik ook wel het idee dat het kussen niet zo proper meer was dus dan deed ik er een extra sloop omheen. En nog 1. En nog 1..... Toen we hierheen verhuisden hebben we rigoureus spullen weggegooid; ons matras zag er ook niet zo fraai meer uit na 15 jaar dienst dus het was een mooi moment om alles nieuw te kopen, een nieuw bed, een nieuw matras, nieuwe kussens....Mijn kussen had ik tijdens de verhuizing toch meegenomen want dat was handig voor onderweg in de auto. En zo kwam hij toch weer in mijn bed terecht. De laatste tijd sliep ik wat minder en werd ik wat rimpelig wakker, bizar op mijn leeftijd. Ik keek nog eens naar mijn kussen en zag dat er erg veel vouwen in zaten. Dus besloot ik om het ondersloop te vervangen. Onder het ondersloop zat nog een sloop en daaronder nog één...Uiteindelijk heb ik 7 slopen verwijderd en na inspectie toch maar een nieuw kussen gepakt. Ik slaap er nu al een tijdje op maar het haalt het niet bij mijn oude vertrouwde kussen. Maar die ligt nu toch echt op de vuilnisbelt anders had ik hem waarschijnlijk weer gepakt.

Via een vriendin hoorde ik dat ze in het plaatselijke hotel iemand zochten voor de bar en na een paar keer proefdraaien kreeg ik de baan aangeboden. Ik had wel van verschillende mensen gehoord dat de eigenaar niet zo aardig was en ik vond hem ook wel bot maar dan dacht ik meer aan het type ruwe bolster blanke pit. Laten we het er maar op houden dat de pit verrot bleek te zijn dus na overleg met Glenn (we moeten hier natuurlijk wel centjes verdienen) heb ik vriendelijk bedankt voor de eer. Het kwam eigenlijk ook niet goed uit als ik fulltime was gaan werken want dat doet Glenn nu al en ons Biebje is helaas erg ziek en heeft niet zo lang meer te leven.

Afgezien van de zware artrose in haar rug heeft ze iets wat je kunt vergelijken met botkanker. 3 x per dag krijgt ze pijnstillers op basis van morfine en daar reageert ze vooralsnog heel goed op. En ze heeft er nog zo veel zin in.....We hopen natuurlijk dat ze op een dag niet meer wakker wordt maar dat hebben we bij onze vorige honden ook niet meegemaakt en waren wij toch degenen die moesten beslissen dat het genoeg was en dan zullen er heel wat traantjes vloeien.

We weten iets meer over onze nieuwe buren en vooral over hun honden. Het zijn er 13 (1 overleden, 2 bijgehaald; als dat maar niet de trend wordt) maar 11 zijn chihuahua's dus die tellen eigenlijk maar voor 1 hond. Behalve als ze lawaai voor 10 maken. Dan gaat het net zoals het verhaal van Agatha Christie over de 10 kleine negertjes; en toen waren er nog maar 9....Volgende maand komt het hele gezelschap met ook nog eens 2 geiten en 7 katten. Ik hoop de intocht te kunnen filmen. Het is hier lang koud geweest, zelfs vorige week was er nog nachtvorst. In maart lag er een berg sneeuw en een week later lag de eerste dappere dodo al in het zwembad.

Maar nu is het toch echt lente en dan is het weer genieten van alles wat groeit en bloeit zoals onze prachtige roosjes bij het zwembadhuisje. En nu Glenn een telelens heeft gekocht kunnen we eindelijk mooie foto's maken van de bergen die in de winter altijd zo helder te zien zijn.

En nu ik niet meer werk heb ik weer alle tijd om bij de buurvrouw of mijn schoonmoeder het gras te maaien. En van de één krijg ik asperges mee en van de ander bloemen en eieren. Kijk, meer heb je niet nodig in het leven. Nu alleen nog een sponsor voor de wijn.

Bisou,

Jacq, Glenn, Bibi en Dolly