Welcome to Belvedere Maupas Gers
Changes
Deze lente is zeer groeizaam geweest, de ene dag regen, daarna weer zon. We hebben allerlei stekjes geplant, gekregen van vrienden en buren. Kastanjebomen, een notenboom,agave, palmen, mimosa, berkhaag, vijg, lagerstroemia, bamboe en nog een paar struiken waar ik de naam niet meer van weet.
Dus langzamerhand gaat ons weiland er als een echte tuin uitzien. Toch wel leuk om zoiets op te bouwen en hopelijk mogen we er zelf nog een tijd van genieten.
lange benen!
En zo zag het er 7 jaar geleden uit.......
Helaas is niet alles een verbetering, sommige 'zaken' zagen er 7 jaar geleden een stuk beter uit.
En die wang moet nu ook niet meer ingedrukt worden want dan blijft hij zo staan. Lange benen, maar dat zijn niet de mijne.
We verheugen ons alweer op al het bezoek dat gaat komen; vorig jaar heb ik hier 2 oude schoolvriendinnen te logeren gehad. Eén had ik al 35 jaar niet meer gezien en de ander 15. Maar het was alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden en we voelden ons gelijk weer de 15-jarigen die we toen waren.
Dit was wel na een 3-gangen lunch met een glaasje wijn erbij....
Op het filmpje is te zien dat deze kant van het huis niet afgewerkt is; Glenn is recentelijk weer begonnen en het schiet nu aardig op.
Hij moet dit in zijn spaarzame vrije tijd doen want hij werkt nog steeds voor een Nieuwzeelandse. Wat hij daar doet is te bewonderen op Glenn's enterprise, maison Ste Fauste.
En onze trouwste vrienden kwamen voor het zesde jaar op rij langs; dit keer kwam de tweeling ook een weekje mee.
Altijd leuk spelen met een onderwatercamera.
Jammer genoeg slaan ze dit jaar over; dat komt me echt slecht uit nu met dit groeizame weer; ik heb een bende strijkgoed liggen.
En toen kwam de winter maar die kwam eigenlijk niet.
november 2015, goed gefotografeerd door Glenn, wat een lange benen.
De kraanvogels kwamen dus ook al snel weer terug om de lente in te luiden; altijd zeer indrukwekkend als die voorbij gaan. Je hoort ze al van verre aankomen; een heel bijzonder geluid.
Het lijkt misschien alsof er nooit iets verandert hier maar we voelen wel degelijk dat Frankrijk een land in oorlog is. En dat geldt natuurlijk niet alleen voor Frankrijk. En het is een oorlog die je ook nooit kunt winnen; dat voelt soms wel onveilig. Maar er zijn gelukkig ook veel goede initiatieven die voor meer verbondenheid en communicatie zorgen.
En nog meer veranderingen: onze idolen uit de jaren 70 en 80 zijn overleden. (Mijn jaren 60 idool David Cassidy vergeten we maar even; bovendien leeft hij nog). Ik ken geen cd waarvan alle nummers zo goed zijn als Young Americans van David Bowie. Het was niet zijn meest gezonde periode maar het heeft wel fantastische nummers opgeleverd die 40 jaar na dato nog steeds overeind staan. En Prince is de enige waar ik van Glenn mee vreemd mocht gaan. Op ons huwelijk hadden we één lied uitgekozen en dat was natuurlijk van Prince. Ik wilde eigenlijk het nummer hieronder laten horen maar vond het toch een beetje te.....dus we kozen voor Adore.
En Glenn heeft het tot nu toe naar zijn zin bij de mensen waar hij voor werkt maar het liefst zou hij kunst willen maken (zie Glenn's Art). Het is (nog) niet altijd duidelijk wat het gaat worden.....
Nog iets wat hij graag zou willen
Laat koken nou net niet mijn hobby zijn dus dat komt zeer goed uit. En bijna elke zaterdag komt onze vriendin Cassandra koken, haar grote hobby.
Zij is hier op haar 25e met haar (nu ex-) man gekomen vanuit Nederland en toen ik haar hier ontmoette kwamen we er achter dat we allebei uit Wassenaar komen en op dezelfde lagere school hebben gezeten; de Bloemcampschool. Het rare alleen was dat we totaal geen raakvlakken konden vinden wat betreft onderwijzers of medeleerlingen. Ze is wel 2 jaar ouder maar toch vreemd.
Uiteindelijk kwamen we er achter dat zij in het 'foute' deel van de school zat; het openbare gedeelte. Ik zat in het christelijke gedeelte. Totaal geen communicatie met elkaar.....
maar toch allemaal goed gekomen!
Hasta la pasta,
Jacq, Glenn, Guiseppe en Olivier
Neighbors
1 juni 2015
Mijn vader had één van de eerste IBM computers voor persoonlijk gebruik. Met alle boekwerken erbij (Lotus 1, 2, 3 etc.) vulde het een hele kamer. Ik schrik dus niet van een DOS commando en ben zeker niet onhandig met computers maar het lukte me niet om de laptop aan de praat te krijgen om een nieuwe blog te maken. Onze vriend Marc was hier in september en toen deed hij het weer, helaas maar heel even.
Een tijdje geleden was ik bij mijn buurvrouw Christiane want haar computer deed het niet. Wat ik ook deed, elke keer kreeg ik dezelfde tekst: reboot and select proper boot device etc.
Ik ben op internet gaan zoeken en vond een filmpje waarin stond wat ik zou moeten doen. Er waren ook filmpjes waarin stond dat ik iets heel anders moest doen maar deze leek me het beste. Computer opstarten, ondertussen op Delete drukken en dan had ik daarna de mogelijkheid om dingen in de bios te veranderen. Alles opgeschreven en naar mijn buurvrouw gegaan. De computer opgestart en tegelijkertijd op Delete gedrukt en voilà, daar was het Windows logo. Zonder verder ook maar iets gedaan te hebben....
Dat was wel een mooi moment. Mijn buurvrouw was heel erg blij want ze had de computer geleend en bij de bejaardenclub van ons dorp ben ik nu de whiz kid.
Toen kreeg ik weer zin om de laptop aan de praat te krijgen en onze echte whiz kid Marc kwam met een hele simpele oplossing; via een kabeltje tussen de Imac en de laptop kan ik op de Imac de laptop overnemen en er op werken. Dus kan ik jullie weer op de hoogte houden.
De laatste blog ging over het vreselijke verlies van Dolce maar het eindigde gelukkig met een lichtpuntje: Seppe.
Onze lieve Biebje moest even wennen aan Seppe maar na een paar weken lagen ze samen op een kussen en ze heeft Seppe nog bijna 3 maanden wijze lessen kunnen geven, zij het niet altijd even zachtzinnig. In maart ging het toch snel slecht met haar en hebben we een moeilijke beslissing moeten nemen. Het was een superhond.
Scarface Seppe
En toen kwamen onze eerste vrienden uit Nederland alweer met Wood, wat natuurlijk geweldig was voor Seppe. Alleen na een week spelen was Seppe geblesseerd en moest hij rust houden. Zeer ingewikkeld voor een jonge hond.........
In september kwamen er weer 2 speelkameraadjes, dit keer van een iets handzamer formaat en toen merkten we toch wel dat Seppe een speelkameraad nodig heeft. En die hebben we uit het asiel gehaald, onze Olly. Ze schatten hem ongeveer 8 maanden oud en hij zat 3 maanden in het asiel, samen met zijn moeder. Hij was vel over been, er is geen geld om speciaal pupvoer te geven dus iedereen krijgt dezelfde kost en waarschijnlijk gold ook het recht van de sterkste dus hij was en is nog steeds zeer gefocust op eten. Maar het is een match made in heaven, zeker nadat de balletjes verwijderd waren bij beide heren.
Olly is een echte zwerver geweest dus in het begin ontsnapte hij wel eens. We hebben alles omheind maar in de loop der jaren hebben dassen en vossen een paar gaten gemaakt, te klein voor Seppe maar Olly is een slag kleiner dus hem lukte dat wel.
31 december was ik binnen aan het werk en opeens dacht ik dat ik de buurvrouw rechts hoorde schreeuwen. De honden waren buiten dus ik deed de deur open en zag Seppe vanaf haar kant naar me toe komen maar Olly zag ik nergens. Toen ik richting buren liep zag ik een hele boze buurman achter Olly aanrennen; hij kreeg hem te pakken en smeet hem over het hek, ondertussen de meest erge scheldwoorden schreeuwend (denk ik, zo goed is mijn frans nou ook weer niet). Ze hebben een eendenfokkerij dus wij vreesden het ergste.
En inderdaad, toen we daar aankwamen was het een slagveld. Dode eenden, gewonde eenden, eenden die vastzaten in het struikgewas. Het was redelijk dramatisch. Uiteindelijk is het allemaal weer goedgekomen met de buren alleen 30 eenden konden het niet navertellen. De overige 3970 ook niet meer trouwens.
En dan hebben we natuurlijk aan de andere kant onze engelse buren met hun 13 honden. Daar zou ik een heel boek over kunnen schrijven. Laat ik het er maar op houden dat we niet meer 'on speaking terms' zijn. Gelukkig groeien Lleylandias een meter per jaar.....
nu
straks
En ondanks het feit dat de grond hier arm is groeit alles gelukkig als kool.
Verder waren er afgelopen jaar burgemeestersverkiezingen. Vroeger was dat 1 weekend feest maar dat hebben ze wijselijk naar 2 zaterdagen achter elkaar veranderd zodat het lichaam zich nog een beetje kan herstellen. Alle gekozen gemeenteraadsleden doen iets; de een verzorgt het ontbijt, de volgende zorgt voor een aperitief (daar wordt overigens bij het ontbijt ook al voor gezorgd) en zo gaat dat de hele dag door tot diep in de nacht. Wij waren gewaarschuwd door onze nederlandse vrienden Helga en Jos die hier iets langer wonen en dit al eens hadden meegemaakt en we zijn dus niet naar alle feestjes gegaan. De meneer naast mij in de bolderkar volgens mij wel.
Glenn heeft een mooie opdracht bij een Nieuw-zeelandse dame hier niet zover vandaan. Het is zowel mee-ontwerpen als afwerken van haar huis. Bij elkaar is dat wel een klein jaar werk. En hij maakt kunstwerken, dat doet hij het liefst. Hij is nu bezig met een serie mobiles genaamd doors en ik klus wat bij met schoonmaken en airbnb.
Afgelopen weekend hadden we gasten uit Spanje. Als fransen zeggen dat ze om 20.00 uur komen dan weten we wel dat het ook 21.00 uur kan worden maar Spanjaarden zijn nog erger. Ze kwamen om 23.00 uur.
Maar tot nu toe alleen maar leuke mensen gehad.
Doors nr. 1
Bisou,
Jacq, Glenn, Seppe en Olly
De dingen, die voorbijgaan
donderdag 19 december 2013
Het heeft even geduurd voordat ik weer een nieuwe blog kon maken. De laptop crashte in juni en is 2 keer op en neer naar Nederland geweest voor reparatie. De software voor deze website bestaat niet meer en de versie die hier op de laptop staat is zeer instabiel dus een eerste poging tot een nieuwe blog resulteerde in het verdwijnen van de laatst gemaakte blog van mei dit jaar. Die ging over mijn kussen. Ik kreeg reacties van mensen die het niet zo hygiënisch vonden (dan kennen ze het verhaal van mijn oude tandenborstel nog niet; is alleen voor betalende leden) of die dachten dat ik mijn kussen als een soort dekentje ala Linus van Snoopy met me meesjouwde (niet dus).
De mooist reactie kreeg ik van een oude schoolvriendin die ook al zo lang op hetzelfde kussen sliep (vanaf 1976) maar haar verhaal is nog veel mooier want het is het kussen van haar overleden vader. Haar man heeft haar nu voor haar verjaardag een nieuw kussen gegeven maar het oude heeft ze toch maar bewaard. Dan weet ik het wel.....
Sinds die laatste blog is er van alles gebeurd. In juni kwam het eerste bezoek en dat is doorgegaan tot eind september. Het was een prachtige zomer, misschien iets te warm maar daar zal ik niet snel over klagen.
We hadden niet verwacht dat Biebje de zomer zou halen maar ze hield zich heel goed en zocht de koele plekjes op en pas begin oktober ging het bergafwaarts met haar. Niet meer naar buiten willen, slecht eten etc.
Anderhalf jaar pijnstillers en een half jaar morfine zijn natuurlijk een aanslag op je organen dus wij besloten met haar naar de dierenarts te gaan en we hadden ook het vermoeden dat dit bezoek een enkele reis zou zijn. Vrijdag zouden we gaan; donderdagavond ging Glenn z'n dagelijkse wandeling met Dolce maken. Tijdens de wandeling werd Dolce niet goed; bij de dierenarts bleek zijn maag gekanteld. Dit komt vaker voor bij grote honden. De dierenarts heeft hem verdoofd en aan het infuus gelegd en zou hem de volgende ochtend opereren. Helaas heeft hij die nacht niet overleefd. Wij waren helemaal kapot van verdriet; hij was pas 7 jaar oud en de vrolijkste hond die we ooit gehad hebben.
Het is nu 10 weken geleden en op bepaalde momenten heb ik het er nog steeds heel moeilijk mee maar er zijn lichtpuntjes. Nadat Dolce overleden was ging het nog slechter met Bibi maar we konden het niet aan om ze zo snel achter elkaar te moeten begraven.
Opeens kwam Glenn op het idee om haar aan de andere kant van het huis naar buiten te laten gaan; het is een zeer gevoelige hond en ze had Dolce natuurlijk voor het laatst door de schuifdeur naar buiten zien gaan dus nu namen we de voordeur die we nooit gebruiken. Het was opeens een andere hond, ze ging weer eten, wandelen en spelen en tot op de dag van vandaag is dat nog steeds zo. Wie weet voorvoelde ze de dood van Dolce en ging het daarom zo slecht met haar. Zo gek is dat niet want de wetenschap is al decennia lang met dieren bezig om rampen te voorspellen.
En ik stond op de wachtlijst voor een pup als gezelschap voor Dolce als Bibi er niet meer zou zijn. Een week na Dolce's overlijden is het nest geboren en sinds afgelopen zondag hebben we er een lichtpuntje bij: Seppe.
Zomer 2013 Dolce en Wood
Onze Seppe
Bisou,
Jacq, Glenn, Bibi en Seppe
Dikke vrienden
Zaterdag 9 maart nam ik afscheid van mijn kussen. Ik slaap al 35 jaar op dit kussen, ik heb het meegenomen op vakanties; mee naar campings maar ook wel mee naar binnen in hotels. Naar binnen gaat nog wel maar als je moet uitchecken heb je toch het idee dat ze denken dat je een kussen van hun meeneemt. Op een gegeven moment, ergens halverwege die 35 jaar, heb ik besloten het kussen te vervangen. Nog niet weggegooid want altijd handig op vakanties. Na 2 dagen niet slapen toch weer omgeruild. Op een gegeven moment had ik ook wel het idee dat het kussen niet zo proper meer was dus dan deed ik er een extra sloop omheen. En nog 1. En nog 1..... Toen we hierheen verhuisden hebben we rigoureus spullen weggegooid; ons matras zag er ook niet zo fraai meer uit na 15 jaar dienst dus het was een mooi moment om alles nieuw te kopen, een nieuw bed, een nieuw matras, nieuwe kussens....Mijn kussen had ik tijdens de verhuizing toch meegenomen want dat was handig voor onderweg in de auto. En zo kwam hij toch weer in mijn bed terecht. De laatste tijd sliep ik wat minder en werd ik wat rimpelig wakker, bizar op mijn leeftijd. Ik keek nog eens naar mijn kussen en zag dat er erg veel vouwen in zaten. Dus besloot ik om het ondersloop te vervangen. Onder het ondersloop zat nog een sloop en daaronder nog één...Uiteindelijk heb ik 7 slopen verwijderd en na inspectie toch maar een nieuw kussen gepakt. Ik slaap er nu al een tijdje op maar het haalt het niet bij mijn oude vertrouwde kussen. Maar die ligt nu toch echt op de vuilnisbelt anders had ik hem waarschijnlijk weer gepakt.
Via een vriendin hoorde ik dat ze in het plaatselijke hotel iemand zochten voor de bar en na een paar keer proefdraaien kreeg ik de baan aangeboden. Ik had wel van verschillende mensen gehoord dat de eigenaar niet zo aardig was en ik vond hem ook wel bot maar dan dacht ik meer aan het type ruwe bolster blanke pit. Laten we het er maar op houden dat de pit verrot bleek te zijn dus na overleg met Glenn (we moeten hier natuurlijk wel centjes verdienen) heb ik vriendelijk bedankt voor de eer. Het kwam eigenlijk ook niet goed uit als ik fulltime was gaan werken want dat doet Glenn nu al en ons Biebje is helaas erg ziek en heeft niet zo lang meer te leven.
Afgezien van de zware artrose in haar rug heeft ze iets wat je kunt vergelijken met botkanker. 3 x per dag krijgt ze pijnstillers op basis van morfine en daar reageert ze vooralsnog heel goed op. En ze heeft er nog zo veel zin in.....We hopen natuurlijk dat ze op een dag niet meer wakker wordt maar dat hebben we bij onze vorige honden ook niet meegemaakt en waren wij toch degenen die moesten beslissen dat het genoeg was en dan zullen er heel wat traantjes vloeien.
even lekker rollebollen in het gras
2 dikke vriendinnen
We weten iets meer over onze nieuwe buren en vooral over hun honden. Het zijn er 13 (1 overleden, 2 bijgehaald; als dat maar niet de trend wordt) maar 11 zijn chihuahua's dus die tellen eigenlijk maar voor 1 hond. Behalve als ze lawaai voor 10 maken. Dan gaat het net zoals het verhaal van Agatha Christie over de 10 kleine negertjes; en toen waren er nog maar 9....Volgende maand komt het hele gezelschap met ook nog eens 2 geiten en 7 katten. Ik hoop de intocht te kunnen filmen. Het is hier lang koud geweest, zelfs vorige week was er nog nachtvorst. In maart lag er een berg sneeuw en een week later lag de eerste dappere dodo al in het zwembad.
Maar nu is het toch echt lente en dan is het weer genieten van alles wat groeit en bloeit zoals onze prachtige roosjes bij het zwembadhuisje. En nu Glenn een telelens heeft gekocht kunnen we eindelijk mooie foto's maken van de bergen die in de winter altijd zo helder te zien zijn.
En nu ik niet meer werk heb ik weer alle tijd om bij de buurvrouw of mijn schoonmoeder het gras te maaien. En van de één krijg ik asperges mee en van de ander bloemen en eieren. Kijk, meer heb je niet nodig in het leven. Nu alleen nog een sponsor voor de wijn.
Bisou,
Jacq, Glenn, Bibi en Dolly
A la campagne
dinsdag 18 december 2012
Het jachtseizoen is weer begonnen dus ja, daar waren ze weer. Dolce rechtsachter, goed gefotografeerd door Glenn. Mensen vragen wel eens waar de nieuwe blog blijft maar er gebeurt gewoon te weinig om over te bloggen. Het is hier wel platteland hè, alhoewel dat niet veel zegt; boeren zijn net mensen.
let's wander slowly through the fields
e hadden dit jaar ontzettend veel paddestoelen op ons weiland, echt kilo's per week. Maar ja, welke zijn eetbaar? Ik ben niet zo'n held (zeker niet meer na de film 'into the wild') dus Glenn heeft regelmatig voor proefkonijn gespeeld, met wisselend gevolg voor uiterlijke en innerlijke staat......Daar zijn helaas geen foto's van behalve de bovenste.
Deze?
Of één van deze misschien?
Verder is er niet zoveel gebeurd in het huis; Glenn is nog steeds druk bezig met een spannend projekt en hopelijk gaan we daar in de toekomst de vruchten van plukken.
En af en toe is er ook tijd voor een uitje, bijvoorbeeld naar een oud kasteel hier niet zo ver vandaan waar ze de Armagnac nog op hout distilleren zoals eeuwen geleden.
Ter gelegenheid van mijn verjaardag hebben we ons eerste feestje in het huis gegeven. Het lijkt net alsof er niemand kwam opdagen maar dat is niet waar, hoor. Ik dans gewoon erg gevaarlijk. Gelukkig geen bewegende beelden!
Hieronder een filmpje van Glenn vanochtend bij zijn dagelijkse ochtendritueel. Het werd een prachtige dag waarbij de temperatuur op Glenn's horloge op een gegeven moment 27 graden in de zon aangaf.
als dat maar goed komt........
Hieronder nog een paar reacties op Naomi Wolf's 22 minuten durende orgasme:
'22 minuten lijkt me meer dan genoeg voor de dames....loopt volledig uit de hand. Je komt niet meer aan werken en museumbezoek toe'. (man)
'Volgens mij is die Naomi een nymphomaniac, een enorme opschepster, een ordinaire fantast'. (vrouw)
En ik kreeg van de week een mailtje van bol.com dat mijn een paar maanden geleden gedownloade e-book van '50 tinten grijs' niet compleet was en dat ik nu de goede versie kon downloaden. Laat ik nou dus helemaal niets gemist hebben.....geen aanbeveling dus!
Ga nu beginnen aan 'La Delicatesse', aanbevolen door mijn oude schoolvriendin Karin; wel in het frans dus dat wordt doorbijten.
Nog even het laatste nieuws; we hebben gehoord dat Margot's boerderij zeer waarschijnlijk verkocht is aan engelsen. Het goede nieuws is dat ze de bouwvergunningen naast ons huis ook kopen en daar niet willen bouwen. Het niet zo goede nieuws is dat ze 12 honden hebben. Wordt vervolgd.
zeiden ze nou echt 12?
Bisou,
Jacq, Glenn, Bibi en Doggy D.
Projekten
maandag 17 september 2012
Hier alvast de eerste scènes uit ons nieuwe filmprojekt. We hopen de film volgend jaar af te ronden. Denk aan: Jaws meets La Piscine. Meer willen we er nog niet over kwijt maar we hebben een fantastische cast bij elkaar verzameld. De nog vrij onbekende actrices Robin en Lisa zijn echt natuurtalenten en dan heb je nog de oude rotten in het vak zoals wijzelf.
Het projekt en niet te vergeten 3 maanden bezoek heeft niet bepaald bijgedragen aan het afbouwen van het huis dus weinig nieuwe foto's en vandaar ook nu pas weer een blog.
We hebben een prachtige zomer gehad (nog steeds trouwens) en dat is ook èèn van de redenen geweest waarom er niet zoveel aan het huis is gewerkt. Glenn is begonnen met het terras buiten maar moest daar al snel mee ophouden omdat de tegels niet verlijmd konden worden met die hitte. Binnenshuis was het ook niet bepaald koel omdat het huis nog niet overal afgewerkt is met stenen en via het grote keukenraam kwam er ook veel warmte naar binnen. Volgend jaar komt daar een nieuwe constructie om de warmte tegen te houden.
even afkoelen in de vijver achter ons huis
Vanwege weer een ander projekt moet Glenn af en toe naar Nederland maar daarover later meer. En dan gaat hij zeker eten bij De oude melkhandel waar "onze" Klaar en Bart een restaurant begonnen zijn. Kijk op www.deoudemelkhandel.nl. Heerlijk eten en drinken!
Ook heeft hij hier een opdracht aangenomen voor een verbouwing en ik kan daar bij assisteren; we worden franse belastingbetalers. Auto-entrepeneurs.
Dan was er natuurlijk het grote Kuifje avontuur. We hadden onze gevonden tekeningen laten onderzoeken op echtheid maar de experts konden het niet eens worden, er was te veel twijfel. Helaas, want daarna las ik in het Parool van 3 juni j.l. dat er een recordbedrag van 1,3 miljoen betaald is voor een Kuifje tekening. Jammer, projekt Kuifje is afgesloten en opgeborgen.
Of toch........
Vanavond starten we onze 2e filmprojekt waarbij we vooral 's nachts gaan filmen. De werktitel luidt: 'de verdwenen ballen'.
En nee, het heeft niets met 50 tinten grijs te maken.
Wordt vervolgd.
Bisou,
Jacq, Glenn, Bibi en Dolly
Glenn 50
5 jaar later
Margot
zondag 22 april 2012
Helaas is onze buurvrouw Margot overleden; deze foto is nog op mijn verjaardag in november vorig jaar genomen. Het was een zeer speciale dame en we zijn blij dat we haar toch een paar jaar meegemaakt hebben en door haar wat meer van de geschiedenis van ons dorp en de mensen erin te weten zijn gekomen. Soms stond ze ineens voor de mobile home met Dolce en Bibi naast zich. Normaal gesproken blaffen ze de hele boel bij elkaar als er iemand het hek opendoet maar bij haar waren ze stil, heel apart. Ze wilde absoluut niet uit haar huis weg maar omdat ze de laatste tijd zo vaak viel moest het echt en toen is het snel gegaan. En ondanks dat we haar missen is ze toch maar mooi 88 jaar geworden, dat gaan wij niet redden want we zijn niet op zo'n mooie plek geboren waar iedereen erg oud schijnt te worden. We hebben nog wel een mooi aandenken aan haar: de kastanjeboom voor haar huis is geplant op de dag dat ze geboren werd, althans zo gaat het verhaal.
Begin april hadden we bezoek van Stephany en Vincent. Het was toen nog mooi weer en ze hebben zelfs het zwembad weer ingewijd maar daarna werd het echt slecht met maximum temperaturen van 10 graden en heel veel regen. Dat was hard nodig want het was hier kurkdroog. De olijf heeft de toch wel koude winter helaas niet overleefd maar de haag en de platanen doen het goed en de roos bij het zwembadhuisje zit helemaal vol bloemetjes.
Van werken in en aan het huis is er de laatste tijd niet zo van gekomen. Glenn is met iets spannends bezig (déjà vu?) waarover later meer en het volgende bezoek komt vandaag aan: stiefeltje Barbara!
We hebben trouwens heel veel reacties gekregen op onze opgraving (er schijnen meer van dit soort opgravingen geweest te zijn) en er is zelfs een artikel in de plaatselijke krant verschenen; sindsdien zien we overal graafmachines in ons dorp. Hieronder een paar reacties die we gekregen hebben. Natuurlijk zaten er ook een paar grappenmakers bij met een bedenkelijk laag niveau maar dat hou je altijd.
overal opgravingen
Heldendicht
'k hield al jong van avonturen
Bobby is mijn beste vriend
Dankzij de vaste hand van de Schepper
kan ik harder rennen dan mijn schaduw
Een Belg ben ik van geboorte
en voor de één ben ik slechts Kuifje
maar voor de ander ben ik Tintin
Als Bianca Castafiore zingt
dan krijg ik het warm
en doe mijn regenjasje open
wat je dan te zien krijgt
heeft Hergé je nooit durven tonen
Ik ben je held
die telt voor twee
Kuifje
Hieronder het krantenartikel in de Sud Ouest vertaald door mijn zwager Bert Bakker
Zondag 15 april 2012- Nous avons besoin de nouveaux héros
'La résurrection miraculeuse de Tintin' kopte de Sud Ouest boven het openingsartikel. 'We hebben nieuwe helden nodig'. Het artikel gaat over Glenn Charls en Jacqueline Bakker, die op hun landgoed in Manpas 100 goed bewaarde Kuifjes en een tas met documenten vonden. De versleten, dagelijkse helden moesten even wijken in de Sud Ouest. Over het voetbal stond geen verslag in de krant en ook aan de presidentiële verkiezingen werd geen letter gewijd. De zondagseditie stond vol met de wonderbaarlijke herrijzenis van de 100 Kuifjes.
La résurrection miraculeuse de cent Tintins
'Georges Remi kwam hier geregeld', zegt Kuifje fan Jacqueline Bakker. Haar man Glenn Charls, die zijn eigen huis geheel bouwde in de klare lijnen van Hergé zegt: 'We wisten dat er hier iets bijzonders aan de hand was, maar dat het deze omvang zou krijgen kon niemand vermoeden.
Op de ochtend van 18 maart reed hij met zijn tractor over de akkers en deed de ontdekking: 'Ik vond een beeldje en ging toen koortsachtig graven naar meer. Ik had geen keuze. Ik had het gevoel dat ik uitverkoren was voor een grote ontdekking. Wat ik aantrof was boven elke verwachting'. Charls die gewoonlijk zijn helden zoekt op de golfbaan, liet zijn sticks liggen en groef door. De opbrengst was indrukwekkend. In de slagorde van het ooit opgegraven Chinese terracottaleger vond hij de 100 duifjes. (Het terracottaleger is de vondst van 9099 terracottafiguren die als grafgiften zijn meegegeven aan de eerste keizer van China, Qin Shi Huangdi (221-214 v.Chr). Op hun site http://www.bel-vedere.eu deden Jacqueline en Glenn verslag in de vorm van een fotoreportage. 'In de tas met documenten troffen zij verschillende nieuwe verhalen aan', aldus de Sud Ouest van 15 april 2012.
Van één werd al melding gemaakt op de site: Kuifje en de dronken apen. Hierover meer.
Tintin et les singes ivres
In 'Kuifje en de dronken apen' zijn de honderd Kuifjes gerekruteerd voor een speciale militaire eenheid tegen de genetisch gemanipuleerde apen: la légion de cent Tintins. Niet alleen de Kuifjes maken deel uit van dit legioen, ook Jansen en Jansen, kapitein Haddock en Bobby. Het legioen is nodig in de strijd tegen de apen. Deze worden opgeleid in Kazachstan. Het voordeel van gemanipuleerde apen in oorlogen is: ze zijn meedogenloos en ze kunnen niet berecht worden voor een Internationaal oorlogs tribunaal. Apen zijn geen mensen. Het legioen van de honderd Kuifjes wordt ingezet om deze apen te vernietigen. In de tas met documenten vonden Glenn en Jacqueline schetsen van Georges Remi en uitgewerkte illustraties. Hieronder zien we één van de Kuifjes vermomd in een apenpak (1). In de tweede schets zien we hoe Bobby volledig de weg kwijt is na een optater van een genetisch gemanipuleerde aap. In de details 3,4,5 en 6 zien we een stijlwisseling van Hergé. Kuifjes haar is een hanenkam geworden. Kapitein Haddock ziet eruit als Kapitein Haak. Bobby is veranderd in een pitbull. De kettingzaag wordt ingezet tegen de slingerapen. In alle opzichten is deze stijlwisseling frappant. Dat is goed te zien in de samengestelde prent (7). "Blijkbaar vond Hergé het noodzakelijk om de padvinderachtige stijl van zijn nagelaten werk te versterken met Kuifje als een serieuze combatfighter die desnoods het gehele oerwoud omzaagt om die apen te pakken" aldus Bertou Boulanger in de SUD OUEST van zondag 15 april.
Bisou
Jacq, Glenn, Bibi en Doggy D
Amateur archeloog
zondag 18 maart 2012
Glenn houdt wel van een uitdaging dus hij probeert nu cantaloupe island van Herbie Hancock op de piano te spelen; voor iemand die net de vlooienmars kan spelen wellicht een beetje hoog gegrepen maar als hij iets in zijn hoofd heeft dan gaat dat lukken ook. Wordt vervolgd.
We genieten enorm van ons huis; er moet nog van alles gebeuren maar onze slaap-, bad- en woonkamers zijn klaar. Bezoek kan in de mobile slapen en later ook in de logeerkamer. Het weer helpt ook mee; de maand maart was tot nu toe super met temperaturen tot 26 graden; wel erg droog dus we hebben nu een bedruppeld aangelegd bij de haag. Het zwembadwater is 13 graden, een beetje fris.
Ik kan nu even terugkomen op de opgraving waar ik het in de vorige blog over had. Tijdens een zoektocht naar de kat van Margot vond ik in haar schuur een document met een tekening van Kuifje. Omdat ik een Kuifje fan ben heb ik het manuscript (helaas zonder tekeningen) naar Bert gestuurd want zo goed is mijn frans nog niet. Het bleek een nieuw verhaal "Kuifje bij de apen" en er was een tekening van ons land waar aangegeven was dat er iets begraven lag. Glenn kende nog een amateur archeoloog en die is toen gekomen; de Pim van de vorige blog. En hieronder zien jullie het resultaat van 5 weken noeste arbeid; de nalatenschap van Georges Remi.
En hieronder episode 1 van 'Kuifje bij de apen'
Kuifje en de dronken apen
Toen Kuifje op 12 februari 1954 om 9 uur 's ochtends bij het ontbijt in de l' Haute Marne las dat apen in Kazachstan dol zijn op warme wijn, wist hij dat een groot gevaar de westerse wereld bedreigde. Apen houden van gistend fruit, dat is bekend, maar wie geeft apen warme wijn te drinken? De Sovjets zijn weer bezig, dacht hij en zo dacht hij terug aan zijn eerste avontuur Kuifje in het land van de Sovjets.
De Sovjets leggen weer een rookgordijn, dacht hij vervolgens, die apen worden genetisch gemanipuleerd en beginnen steeds meer op ons te lijken.
Bobby bleef luid tegen de ochtendkrant blaffen, alsof het gevaar daarin schuilde.
'Koest Bobby', zei Kuifje op milde toon. Hij belde met Jansen & Jansen en vervolgens met kapitein Haddock. Deze gaf een treffende samenvatting van het dreigende gevaar. 'Dus geen kindsoldaten, maar apen zullen in de komende wereldoorlog ingezet worden? Wie brengt ze ooit voor een oorlogstribunaal? Dat is nog valser dan het bombarderen vanaf grote hoogte op burgerdoelen. Alle hens aan dek!'
Kuifje was na zijn ontbijt klaar voor een nieuw avontuur. Hij streelde zijn trouwe viervoeter die nog steeds tegen de Franse krant gromde. Hij wist echter dat bij dit nieuwe avontuur één Kuifje niet genoeg was. Er zal een leger Kuifjes nodig zijn om die apen tegen te houden....peinsde hij.
Wordt vervolgd
Bisou,
Jacq, Glenn, Bibi en Doggy D.
Verhuizen
maandag 20 februari 2012
Langzaam aan wordt het huis veroverd. Sinds begin januari slapen we er al omdat we 5 weken bezoek kregen van golfvriend Pim en die moesten we wel netjes accomoderen, niet 5 weken tussen al het gereedschap in de reserve mobile. Nog steeds niet overdreven luxueus met alleen koud water maar toch wel te doen met het kacheltje erbij.
's ochtends vroeg was het even afzien.....
Halverwege zijn Glenn en hij naar de Rally van Monte Carlo gegaan en logeerden ze een week bij Bert in Moulinet, waar de rally dwars door heen gaat. Daar hebben ze het behoorlijk bont gemaakt en het schijnt dat Pim op een gegeven moment in zijn linkerhand een glas rode wijn had en rechts een glas armagnac. De dag erna was ook legendarisch met Pim eindigend in de berm (goot).
Teruggekomen werden ze alle twee gelijk ziek (geen enkele weerstand meer natuurlijk) en staken mij uiteindelijk ook aan. Ondertussen was het hier min 14 graden en heeft het daarna nog zeker een dag of 10 hard gevroren; overal bevroren en gesprongen waterleidingen. Bij de reparatie stuitte Glenn nog op iets raars maar daarover later meer; het onderzoek is nog gaande. Op een gegeven moment zijn we zelfs maar bij Margot (die nu in een bejaardentehuis zit maar ik heb de sleutel om de kat te verzorgen) naar het toilet gegaan totdat het ook daar bevroor. Daar zag ik trouwens een foto van Margot gearmd met een man en op de achterkant stond Margot en Georges Remi 1939. Ze heeft mij ooit een keer verteld over een grote liefde die helaas niet door kon gaan. Zou hij dat geweest zijn?
Pim als jonge god net aangekomen.......
.........en na de logeerpartij bij Bert
Uiteindelijk is het allemaal weer goed gekomen met Pim en heeft hij Glenn geweldig geholpen met de keuken en het verhuizen van o.a. de piano; die had ik wel gemist de afgelopen 20 maanden. En ze zijn langs geweest van het elektriciteitsbedrijf en hebben goedkeuring gegeven waar Glenn terecht zeer trots op is want dat was voor hem ook de eerste keer (met dank aan Jacques Kwak) dus nu kunnen we de vloerverwarming langzaam aanzetten. Nog een week of 2 en we zijn helemaal verhuisd, denk ik. Daar zijn we wel aan toe.....
Wie nog vakantieplannen moet maken; Bert en Hannemieke verhuren gedeeltes van hun "hotelletje" in Moulinet en hun "kamer aan zee" in Ventimiglia. Kijk op www.mortola.eu. Maar denk aan Pim, jullie zijn gewaarschuwd.
Bisou,
Jacq, Glenn, Bibi en Doggy D.
Jardiner
vrijdag 30 december 2011
Daar is ie dan: onze statige oprijlaan. Het viel nog niet mee de platanen te planten; ze wogen ongeveer 200 kilo per stuk door die enorme kluit die er aan hing. In totaal 16 stuks. En 130 laurierkersen voor de haag over een lengte van 100 meter.
Verder wordt er weer flink gejaagd door de boeren die nu even niets te doen hebben en zaten we afgelopen weekend weer 1e rij. Eerst schoten ze een ree en toen 1 van de jagers daar heen liep kwamen er ineens wel 20 zwijnen (groot en klein) aanrennen. De man werd bijna omver gelopen. Er werd een hoop gevloekt en geschoten maar voor zover wij konden zien niet raak. Het schijnt dat zwijnen 60 kilometer per uur kunnen rennen dus dat helpt. Later een riem met patronen gevonden. Staat Dolce er goed.
You ain't nothin' but a hound dog
Onze buurvrouw Margot is helaas weer gevallen; ze heeft wel veel thuishulp maar eigenlijk kan ze niet meer alleen wonen. Ze ligt nu in het ziekenhuis en daarna gaat ze aansterken in een verzorgingstehuis. We hopen dat ze terugkomt; het wordt hier nu wel erg stil in onze kleine gemeenschap. Onze engelse buren hebben hun huis te koop gezet en zitten vaak in Engeland bij hun kinderen. Gelukkig hebben we Christiane nog. Ook al 78 maar dat zou je echt niet zeggen. Laatst bracht ik haar een paar Kuifje figuurtjes voor haar kleinkinderen (Tintin is hier momenteel een grote rage vanwege de film en er zijn allemaal acties waarbij je figuurtjes kunt sparen) en toen vertelde ze dat Hergé eigenlijk Georges Remi heette en familie van haar was en vroeger in de zomer vaak op vakantie kwam. Grappig. Ik ben een groot Kuifje fan en heb gedurende onze vakanties in Frankrijk alle strips in het frans gekocht om mijn frans te verbeteren maar dat heeft niet veel geholpen. Een beetje gedateerd! Sapperdelipopette.....maar we hebben wel iets van hem geleerd nl. de soixante-neuf.
Glenn heeft het golfseizoen afgesloten met een lichte daling van zijn handicap en tijdens wedstrijden heeft hij het goed gedaan als enige buitenlander....
Volgend jaar 'single' handicapper?
Lieve mensen, we wensen jullie allemaal een heel goed, gezond, gelukkig en spannend 2012 toe en wie weet tot ziens in Frankrijk.
Bisou,
Jacq, Glenn, Bibi en Doggy D.
November in de Gers
donderdag 10 november 2011
Begin november is nog een heel mooie tijd van het jaar om naar de Gers af te reizen. De bomen kleuren prachtig rood en amber, de zon verwarmt nog maar verbrandt niet, de oogst is binnengehaald, de campings zijn leeg en de terrasjes zijn weer door de Fransen ingenomen. De vluchten zijn goedkoop en de hotelkamers zijn in de aanbieding. Wij verbleven drie nachten in het prachtig gerenoveerde Hotel La Bastide in Barbotan-les-Thermes, een echte aanrader. Een verrukkelijke keuken, jacuzzi en zwembad zijn inbegrepen, en voor het hotel is een prachtig park waar in deze tijd van het jaar alle bankjes vrij zijn. Binnen de thermen schuifelen de badgasten van bad naar massagetafel, maar buiten, achter het hotel, liggen de wandel- en fietspaden over de oude spoorbaan er verlaten bij. We bleven ook nog een nachtje in Henri IV in Eauze, prima.
Het verblijf bij Jacqueline en Glenn was een feest, we genoten van hun aanstekelijke enthousiasme voor de streek en de mensen, van het prachtige uitzicht op het parklandschap voor de deur en daar achter in de verte, in steeds wisselende kleuren, van de Pyreneeën. We waren bijzonder onder de indruk van het vakmanschap waarmee het huis wordt opgetrokken. Het water in het zwembad is nog OK, al is het wel fijn om daarna even op te warmen onder de inmiddels operationele douche/stoomcabine. We werden voorgesteld aan buurvrouw Margot, we werden besprongen door de honden, we zwaaiden naar de buurman die de eendengier ver weg aan het uitrijden was, en we namen de plannen door: moeten er meer bomen bij (nee, behalve voor een statige oprijlaan), komt er een tweede huis (ja, ooit), gaat iemand het buurland opkopen (nee, want dan kijk je uit op de metershoge haag die Glenn in gedachten al heeft opgetrokken), komt er een moestuin (alles op zijn tijd), wordt Nederland gemist (nee), blijft Frankrijk in de euro (?). En zo was het aangenaam toeven.
We namen Jacqueline en Glenn een avond mee naar Chateau Bellevue in Cazaubon, met een aantrekkelijk mengsel van op stand en vergane glorie, met overheerlijke menu's en veel onbegrijpelijke amuses die ook niet nader worden toegelicht. Jacqueline en Glenn namen ons een avond mee naar La Bonne Auberge in Manciet, waar ze stamgast zijn: veel zoenen, veel geflirt en natuurlijk ook hier veel onbegrijpelijke amuses.
e omgeving is een plaatje, Labastida d'Armagnac, Larressingle, Eauze, de arena's, de platanen, de kasteeltjes. En verder weg San Sebastien en dan Bilbao, we reden er in een kleine vier uur naar toe. Natuurlijk bezochten we het inspirerende Guggenheim museum, maar sla niet het nabijgelegen Museum de Bellas Artes over, met prachtige zalen en een heerlijke atmosfeer. Zwerven in de nieuwe stad en de oude stad is een feest van geuren en kleuren met op elke hoek een café waar de tapas opgestapeld klaar staan zodat er goed doorgedronken kan worden. Wij konden hier niet echt een patroon in ontdekken of het moet zijn dat de Basken dat de hele dag door doen. Spanje mag van ons ook de euro blijven houden.
We hebben kortom genoten van het bezoek aan onze gastvrije lieve (schoon)zus en (schoon)broer. Volgende keer zijn de hotelletjes niet meer nodig, want het gaat nu heel hard met de verbouwing en de logeerkamer ziet er erg aantrekkelijk uit!
Age en Klara
A Vendre
zondag 2 oktober 2011
Vorige week was het Glenn's verjaardag en als eerste kwam onze buurvrouw Christiane met een grote fles jonge fermenterende druivensap van haar eigen wijngaard. Ondanks het feit dat er (nog) geen alcohol in zat hebben we er van genoten. Later die dag hadden vrienden van Glenn een verrassing voor hem: een vliegreis in een ultra licht vliegtuigje zodat hij de omgeving eens vanuit een andere hoek kon bekijken. Gelukkig had hij een fototoestel meegenomen zodat wij ook een beetje kunnen meegenieten.
Dit zijn niet onze buren maar er gaan wel nieuwe buren komen, helaas. De landbouwgrond naast ons (er loopt een klein verdiept weggetje tussen onze stukken grond) staat sinds een week te koop. De zoon van Margot heeft eindelijk zijn bouwvergunning gekregen (2 zelfs) dus in plaats van naar de herten te kijken gaan we dakpannen zien. Maar goed, zo heel erg is het niet want ons uitzicht zit aan de andere kant en wellicht komen er leuk mensen wonen. Misschien iets voor iemand van jullie? Een leuk (vakantie)huis in de Gers? Hij vraag 7 euro de m2 en het zijn 2 terreinen van ieder 2250 m2 dus voor 15.000 euro heb je een stuk grond. Het linker terrein (zie filmpje) is het minst interessant maar voor ons het vervelendst want dat ligt tegenover ons zwembad. Maar daar hebben we al een oplossing voor: we gaan de haag door laten lopen en over een paar jaar is die wel 3 meter hoog en dan hebben we weer alle privacy. Het rechter terrein is het mooist gelegen en heeft ook de mogelijkheid om uit te breiden; er ligt nog (naar mijn schatting) 2 hectare landbouwgrond achter en die is ook te koop. Daar kan hij maar 3000 euro per hectare voor vragen dus als je die bouwgrond koopt met 2 hectare landbouwgrond dan ben je voor 20.000 euro grootgrondbezitter. Alleen dan moet er nog gebouwd worden natuurlijk....
Verder is er keihard gewerkt door Glenn; hij heeft binnen ook een muur bekleed met de stenen die we buiten hebben zodat binnen en buiten met elkaar verbonden worden, wat natuurlijk al het geval was omdat lambrisering en terras ook in elkaar overlopen. In ieder geval ziet het er zeer fraai uit.
Het volgende project is de badkamer. De muren zijn al betegeld met mozaïek. We hadden nog wat over van onze zaak en toen we ons huis verkochten hebben we ook de vensterbank met de gouden mozaiekjes gestript en die nu verwerkt in de badkamer. Deze week worden de wastafels en wellicht ook al de stoomdouche geplaatst en dan kunnen we voor het eerst sinds een half jaar een echte douche nemen in plaats van onder de tuinslang te staan. Niet dat dat erg is want de temperatuur hier is al weken tussen de 25 en 32 graden dus het water uit de slang is soms zelfs te heet. En gelukkig is het in Nederland ook prachtig hebben we begrepen. Nog even over de sudoku: het valt me een beetje tegen dat er maar 1 goede oplossing is (chapeau Yvonne!); zelfs zij die beroepsmatig veel met cijfertjes bezig zijn (ik noem geen namen) kwamen er niet uit. Kom op mensen, ik geef jullie een tip die ik van Yvonne heb gekregen: bij regel 7 vindt je misschien een doorbraak. Mij heeft het nog niet geholpen........
Zo moet ie in ieder geval niet!
Bisou,
Jacq, Glenn, Bibi en de Dolleman
Coupe soleil
dinsdag 23 augustus 2011
We zijn nu ruim een jaar verder en voelen ons helemaal thuis in Frankrijk. Inmiddels hebben we de dokter en de tandarts al ontmoet maar een kapper had ik nog niet. Ik heb echt melkboerenhondenhaar en ga altijd naar dezelfde kapster omdat die er nog een draai aan weet te geven dus toen ik in november nog even in Nederland was heb ik me laten knippen maar hier was het er nog niet van gekomen en het werd wel hoog tijd om te gaan. Estang heeft 2 kappers (eigenlijk 3 want de één heeft een mannen- en vrouwenafdeling) maar als ik zo eens naar binnen keek dacht ik: nee, dat zou mij niet staan. Het is echt vreemd maar tussen de 30 en de 60 heeft iedere vrouw hier heel kort plukjeshaar (niks op tegen maar mij staat het niet) met vaak een coupe soleil erin of een heftig kleurtje en boven de 60 hebben ze een permanentje, Margot uitgezonderd maar die gaat dan ook naar de herenafdeling. Enfin, in Nogaro liep ik laatst langs een kapper en zag daar 2 vlotte kapsters onder de 30 met halflang leuk geknipt haar dus nadat ik mijn boodschappen had gedaan en de moed had verzameld om naar binnen te gaan (ik ga echt liever naar de tandarts dan een half uur bij de kapper naar mezelf in de spiegel zitten kijken bij onflatteus licht) bleken ze dicht te gaan voor de lunch (het was kwart voor 12) en om 3 uur gingen ze weer open. Dat was net iets te lang wachten dus ik maakte een afspraak voor de week erop. Toen ik daar de volgende week kwam waren de 2 vlotte meisjes er niet maar wel de eigenaresse met kort plukjeshaar en een coupe soleil. Het zweet brak me uit dus ik zei heel laf dat mijn man niet zo van kort haar houdt en of ze het behoorlijk lang wou laten met niet teveel couches erin. Ik had van tevoren Cassandra geprobeerd te bellen om wat kapperstermen te vragen maar haar niet te pakken gekregen maar ik kende wel het woord voor 'laagjes' (van het verven). Nou, dat begreep ze wel maar ze vond toch dat er zus en zo moest gebeuren want ik had wel heel dun haar en ook niet zoveel (mijn kapster legde meer de nadruk op de natuurlijke slag in mijn haar!) en dat zus en zo begreep ik niet maar ik gaf me over en heb een half uur uitgebreid een tijdschrift doorgenomen en toen ik opkeek zag het er zelfs zeer ge(s)laagd uit. Weer een barrière genomen!
Het huis vordert nu snel: alle muren van de kamers staan en omdat er naden in zitten gaan we het behangen met glasvezel en daarna verven. Dan gaat Glenn met de douches en toiletten beginnen en als laatste de keuken. Het streven is zo half november te kunnen verhuizen en daarna is er buiten nog het één en ander te doen: 2 buitenmuren en de terrassen bij het huis en zwembad en ondertussen zijn we natuurlijk druk bezig met het zoeken naar manieren om geld te genereren. Glenn is al gevraagd voor een paar renovaties maar heeft daar nu nog geen tijd voor maar dat is zeker iets voor de toekomst. Het is ook goed mogelijk dat we, zolang we nog geen gites hebben, ons eigen huis in de zomer verhuren en zelf weer in de mobile gaan slapen. Wordt vervolgd.
Golfclinics?
Bisou,
Jacq, Glenn, Bibi en de Dolleman
Hostel Charls
dinsdag 19 juli 2011
Ik mocht 't bijna niet meer inleveren van Jacq, vanwege datering, maar hier is dan eindelijk ons logboek hoor!
Direct na onze terugkomst in Nederland, begon de achtbaan gewoon weer te draaien. De overgang van 't relaxte buitenleven in La France ave tempo dulu, naar 't leven vooral binnenshuis met het ijzingwekkende tempo hier, is groot. Ons leermoment: nooit op zondag terugkomen en maandag de volgende dag weer gaan werken. Stress verzekerd en een onhandelbare kleuter als bonus!!
Enfin met enige heimwee denken we terug aan ons verblijf bij de familie Charls in Maupas van maandag 13 t/m vrijdag 17 juni 2011. We hadden helaas geen zonnetje als welkomstgeschenk. Integendeel, we konden meteen van teenslippers in regenlaarzen overstappen. Het terrein was in een modderbad veranderd en zonder de laarzen van Jacq & Glenn hadden we er vast uit gezien als deelnemers van een camel trophy ofzo.
Bibi en Dolce hadden ons al blaffend aangekondigd en Layla, die al de hele week ervoor naar de doggy's had uitgekeken, was helemaal blij en na een paar minuutjes al gewend aan d'r nieuwe speelkameraden.
De locatie en rode tempel in aanbouw zagen er al schitterend uit, maar toen einde middag de zon onverwacht doorbrak en alles kleur kreeg, kwam 't vakantiegevoel snel terug. Het werd lekker warm en Jan (onze waterheld) nam zelfs een duik in het zwembad om af te koelen na een verhitte tafeltennismatch met Glenn. Na een paar hamburgers van de BBQ en een aantal wijntjes verder, bezochten we onze 'pipowagen', zoals ik onze slaapplek liefkozend noemde.
In de 'pipowagen' was de linkerkant de opslagplaats van Jacq & Glenn en rechts had Jacq haar gastenverblijf gecreëerd met oog voor detail. Een bloemenvoile ter afscheiding, een badjas voor de vrouwelijke gast, vrolijk gekleurde sprei met bijpassende kussens, opgerolde handdoekjes, een drinkglaasje op 't nachtplankje...Net echt. Het voordeel van een technisch ingenieur als gast is, dat die door slaapgebrek direct de volgende dag aan de slag gaat en extra poten onder het bed maakt zodat je niet meer steeds naar je medebedgenoot aanrolt. (Voor degenen die dit juist leuk en romantisch vinden, gewoon de middelste poten er weer afhalen!)
Helaas was er geen warm water om te douchen, maar op 'n zonnige dag was de tuinslang verwarmd genoeg om te kunnen gebruiken als alternatief.
Wat hebben wij zoal gedaan rondom Hostel Charls,
Wij hebben ons in ieder geval reuze vermaakt in het buitenzwembad. Begin van de week nog wat frisjes, maar halverwege de week kwamen monteurs de verwarming installeren, yes, dat scheelde toch een graadje of 2-3. De veranda van het huis wordt gebruikt als een golf driving range, waar Jan en Glenn regelmatig vertoefden, met Layla als vrijwillig ballenraapmeisje. Geen golfambities? Op de reusachtige veranda staat ook een tafeltennistafel. Dit alles met een 'view to kill', overal groen en bij helder weer uitzicht tot in de de Pyreneeën. 's Avonds als het donker is en de spotjes aan staan in de overkapping van het dak boven de veranda, waan je je aan de voet van een soort moederruimteschip, omringd door een concert van vogel- en krekelgeluiden, een bijzonder hoor- en schouwspel.
Eenmaal ingeslagen op de eigen driving range, is Jan met Glenn naar de stamgolfbaan van Glenn in Mont-de-Marsan gegaan (woensdag). Ik ben toen met Layla en Jacq naar Gondrin gereden, naar een natuurlijk waterbassin met glijbanen en speelweide. Ideaal voor een 4-jarige kleuter. Jacq wilde niet mee van de glijbanen ivm haar oren, maar wilde wel een wedstrijdje wie 't hoogste kon schommelen doen met Layla.
Als je hier bent moet je een frietje nemen, deze zijn niet te versmaden. Ondanks onze geplande BBQ konden we deze niet weerstaan.
Verder heeft Dolce ons entertaint met zijn Doggydeeshow op het nummer Scar Tissue van de Red Hot Chili Peppers. Dolce gaat bij het horen van dit nr. een soort 2e stem er doorheen loeien, erg grappig. Wellicht binnenkort een keer op Youtube te bewonderen. Ander nieuws is dat het petje van Layla Glenn en Jan spontaan op een innovatief idee bracht, jawel gericht op de golfsport dit keer, waar ze momenteel in het diepste geheim aan werken. Leuk detail is dat Glenn vlak voor de geniale inval juist refereerde aan de tijd dat hij en Jan samenwerkten en met meerdere innovaties bezig geweest zijn en dat hij het gevoel had dat dat nog wel een keer zou gebeuren. Zo geschiedde....
Op donderdag, regenachtig, hebben we met z'n 5-en een zalige 3-gangenlunch genuttigd in een klein buurtplaatsje: Manciet (aanrader). De auto dvd speler met film en Layla's eigen fotocamera zorgden ervoor dat dit mogelijk was, onze Layla had anders zeker geen 2 uur zitvlees gehad.
Kortom, heerlijke franse wijnen die onze smaakpapillen verwenden, de enige echte overheerlijke baguettes en oogstrelende omgeving, maken dat we zeker weer teruggaan naar de Gers, met recht het Franse Toscane genoemd.
Au revoir! Xxx Nathalie, Jan, Layla
Hotel du commerce
zondag 12 juni 2011
Nadat we in september 2010 onze komst naar de Gers hadden moeten uitstellen vanwege Yvon's knie-operatie was het 6 juni eindelijk zover. We begonnen onze vakantie met een driedaags verblijf bij Jacq en Glenn. De weersverwachtingen waren niet geweldig maar dat deerde ons niet. Maandagmiddag arriveerden we bij het huis en bijgebouwen waar we opgewacht werden door de waakhonden Dolce en Bibi (maar daarover straks meer). Onze inmiddels redelijk verfranste vrienden waren net klaar met het tuinonderhoud. Glenn op de tractor en een lichtelijk groen uitgeslagen Jacq had met de débroussailleuse staan stoeien; gras tot in haar oren.
Ondanks het weer hebben we toch lekker buiten gegeten ondersteund door heerlijke wijnen. Het hotel in Estang waar wij verbleven is het aanraden waard: niet duur, heel gezellig, goede bedden en met mooi weer is het goed eten in een prachtige tuin. Nu moesten we het ontbijt in de caféruimte nuttigen; dat had ook wel wat zo tussen de lokale mensen en waar je brood op je kleedje voor je neer wordt gelegd. Simpel maar goed.
Aangezien er voor dinsdag veel regen was voorspeld hadden onze gastheer en gastdame het idee om de dag op z'n frans door te brengen. De fransen hier hebben echt een lunchcultuur; 's avonds is het meer een salade en wat soep maar met de lunch wordt er uitgebreid gegeten (en gedronken). En ieder restaurant biedt door de weeks een 3-gangen menu aan tussen de 11 en 13 euro, soms inclusief wijn en koffie toe. We zijn naar La Bonne Auberge gegaan in Manciet. Het was echt zeer goed eten en de witte wijn uit hetzelfde dorp heerlijk zodat we besloten naar dit chateau te rijden om wat in te slaan.
Er zijn hier veel wijnchateaux met proeverijen etc. maar deze had duidelijk nog niet aan de weg getimmerd en pas na wat zoeken stonden we voor een (gesloten) domaine. Er was een man bezig machines schoon te maken en hij was zo vriendelijk om de eigenaar te bellen. Na een half uurtje kwam er iemand aanrijden en ik geloof dat ze wel lichtelijk teleurgesteld was toen we maar 4 doosjes van 6 flessen afnamen à raison van 5 euro de fles. Goed dat deze wijn nog niet zo bekend is want er komt hier zeer goede wijn vandaan en daar wordt zelfs in Nederland soms al 15 euro de fles voor gevraagd!
Woensdag had Glenn een starttijd geregeld op de golfbaan van Mont-de-Marsan. Het weer en de baan waren fantastisch. Glenn heeft de matchplay gewonnen dus ik moet een keer terug voor de revanche. Jacq en Yvon hebben een mooie tocht door de omgeving gemaakt en daarna geprobeerd een sudoku op te lossen. Niet gelukt dus wie wil kan het hieronder proberen!
De temperatuur was helaas toch weer gezakt dus hebben we onderweg van de golfbaan naar huis een vuurkorf gekocht. Thuisgekomen hebben we daar direct de fik in gegooid. Het begin was wat enthousiast en de korf werd groen en leek uit elkaar te barsten maar hij kon het toch aan en uiteindelijk was de warmte lekker comfortabel.
Het huis in aanbouw ziet er prachtig uit. Het zwembad is een plaatje (was iets te fris om te zwemmen). Het doet me deugd dat Glenn en Jacq al een behoorlijk sociaal leven hebben opgebouwd. Wij kunnen ons voorstellen dat je daar kunt leven. De rust en de natuur zijn fantastisch en de mensen hier zijn vriendelijk. Dat weten de waakhonden ook wel; toen we met z'n vieren terugkwamen lag er gewoon een pakje van TNT post in de mobile.
Jut en Jul
Wij hebben enorm genoten en een mooiere start van je vakantie kan je niet wensen.
Yvonne en Jaap
Local technique
zondag 29 mei 2011
Aan (bijna) alle ontberingen van de vorige blog is weer een eind gekomen: de tractor doet het weer, de betonmolen is gerepareerd, de airco hangt weer en doet zelfs nog. Alleen de (warm)waterleiding doet het niet maar het is hier zo warm dat we aan het eind van de dag prima kunnen douchen onder de tuinslang. De droogte is hier (en in Nederland ook heb ik begrepen) natuurlijk een groot probleem voor de boeren en de kranten staan vol van alle records die verbroken worden en de maatregelen die ze gaan treffen als het zo droog blijft en verder gaat het nieuws natuurlijk over Dominique Strauss-Kahn, oftewel DSK oftewel Monsieur 30 cm. Meer dan de helft van de fransen denkt dat het een complot tegen hem is maar wij denken dat hij gewoon zijn 30 cm achterna gelopen is. Wordt vervolgd in de rechtszaal.
Eind april kwamen ze om het zwembad af te maken en alle apparatuur te installeren. We zullen maar niet vertellen wat daar allemaal fout ging maar sinds afgelopen vrijdag is het heerlijk zwemmen. Glenn moest van te voren de technische ruimte bouwen en dat is een nogal uit de hand gelopen projekt geworden (6 weken werk en 15.000 kilo materiaal verwerkt) met èn een local technique èn een overkapte buitenplaats, omvang 3 x 6 x 3 meter maar we zijn helemaal verliefd op ons "huisje" en pas als het helemaal klaar is (er moet nog gestuct, geverfd en getegeld worden) gaan we weer verder in het echte huis, zij het in een iets lager tempo want a.s. woensdag komt het eerste bezoek uit Nederland en dat gaat de komende 3 weken door. Wel heel gezellig maar niet bevorderlijk voor de bouw! Maar het levert vast wel leuke plaatjes voor het album "visite op waar trouwens al weer wat foto's bij zijn gekomen want tussendoor kwam Willem een dagje langs en Alfred een weekje en hij is de allereerste geweest die het aandurfde om in het zwembad te zwemmen toen het water nog heel koud was en niet zoals nu 25 graden.
Chapeau!!!
Incredibly shrinking dick?
Monsieur GC 30 cm?
Bisou,
Jacq, Glenn, Bibi en de Dolleman
Bali
zondag 10 april 2011
Lieve mensen,
Mijn zus en zwager zitten een paar maanden in Indonesië en als Bert een verhaal schrijft (zie verderop) past enige bescheidenheid over eigen kunnen dus hou ik het maar bij wat foto's met onderschrift. Wij hadden hier de afgelopen week ons eigen Bali: alle records zijn weer gebroken, gisteren was het 32 graden.
De blog over de te verhuren mobile home komt er niet want daar blijven we voorlopig zelf in zitten. Gelukkig hebben we nog een reserve mobile die we eigenlijk gebruiken als opslag maar waar we, zij het wat primitief, gasten kunnen laten slapen. Voor 1 euro per nacht!
En die komen er: de eerste 3 weken van juni zijn al bezet en de laatste 2 weken van juli. Heel gezellig, we kijken er naar uit! En wie nog vakantieplannen moet maken: kijk eens op www.chateau-mavaleix.com waar Willem en Marica een prachtig hotel/restaurant hebben.
Of wie in het najaar naar China wil: www.jozien.eu.
de laatste actiefoto's want daarna vloog de betonmolen in brand, hield de tractor er mee op, viel de airco naar beneden en sprong de waterleiding. Allemaal op dezelfde dag.
Het zit niet altijd mee, maar we hebben elkaar.....Volgende week 10 jaar getrouwd (en 36 jaar samen)!
Bisou,
Jacq, Glenn, Bibi en de Dolleman
OOK HIER GAAT DE ZON ONDER
(voorpublicatie uit verhalenbundel "Eén met de dingen", te bestellen via internet vanaf juni bij www.mijnbestseller.nl)
1
Billy's huid was zo donker als een maanloze nacht. Het zwart werd zwarter door het wit van zijn tanden. Onwerkelijk zwart, hij had een huid om aan te raken. Hij keek me vriendelijk aan, stelde zich voor, vroeg naar mijn naam, sprak op zachte toon en stalde onnadrukkelijk een selektie van zijn waren uit: kralenkettingen, parelkettingen, dan olifantjes en Boeddha beeldjes in zilver. Ondertussen stelde hij vragen, babbelde door en deed al zijn waren weer terug in verschillende tassen.
'See you tomorrow'. Dat had hij goed begrepen, we zouden nog een week in Seminyak, Bali, blijven. Van alle verkopers tot dan toe deed Billy iets dat de anderen nog niet hadden gedaan. Billy had voorraden genoeg, hij had de tijd, hij ging een relatie aan.
Op de tweede dag kwam hij weer langs. Zijn huid was donkerder en zijn tanden waren witter. De spullen werden weer uitgestald. De parelkettingen waren best mooi.
'Noworry'. Alles ging weer in zijn tassen.
We waren een paar dagen op pad en daar was Billy weer.
'Ik moet ook even weg. Er wordt een ceremonie van mijn kleinzoon voor mijn achterkleinzoon gehouden'. Zijn selektie lag klaar. Mijn vrouw vond de parelkettingen het mooist. Billy bood er twee aan voor de prijs van één.
'Twee kettingen? Eén is genoeg'. Er werd onderhandeld, maar niet over de prijs. Billy was immers onze donkere vriend op een zonnige vakantiebestemming, die ons de tijd gaf om te kijken en beslissen? Uiteindelijk kocht mijn vrouw een parelketting voor de halve prijs van twee.
'You are a good seller', zei ik. Het wit van zijn ogen lichtte op. In zijn lach zag ik de wijdsheid van de Indische Archipel, frank en vrij.
2
Het was onze tweede dag na aankomst. Grace stond op ons te wachten. Zijn brommer stond voor de ingang.
'Boss, you're very lucky today. You won two T-shirts'. Hij gaf me een kraslot als bewijs. Een hotelketen had even verderop een nieuw hotel geopend. Aanbieding. Hij begon te krassen op een tweede lot.
'Madam, you're even more luckier. You won big price. I won big price too: 50 dollars. Come, let's go to the new hotel. Our prices are waiting'. Hij had een vrolijke krullenbol, een huid als ongepoetste bruine schoen. Versleten kleren om een tenger lijf. Grace kwam van Flores. Een premiejager op jacht naar dollars. Achttien, negentien jaar? We deden het voor hem vanwege zijn mooie naam en zijn originele aanpak. We lieten ons meenemen. We gingen aan de slag voor Grace en zijn 50 dollars. Die T-shirts waren voor ons. De rest was flauwekul, maffia, verlakkerij.
Het regende. Hij hield een taxi aan en daar gingen we -gratis- naar het nieuwe hotel. Gekidnapt. Daar zaten westerse marketeers te wachten voor een organisatie die zich presenteerde als 'the Legend Club'. Eerst nog glimlachen en vriendelijk knikken.
'Give Grace his 50 dollars', zei mijn vrouw uitdagend. Zover was het nog niet. Eerst moesten we vernemen hoe rijk en machtig hun hotel was. Wat behoorde er niet toe? Een indrukwekkende lijst met hotels, restaurants en minibars werd getoond. Wat behoorde hun niet toe? Alles, ons geld en ook onze toekomstige reisbudgetten, zoals bleek uit de rekenmodellen die ergens op een Business school in Harvard waren bedacht. We konden tien of vijfentwintig jaar lid worden van de club. Afhankelijk van de punten die je jaarlijks wilde sparen, verdiende je 'hotelweken'. Voordat je kon sparen, moest je echter eerst geld inleggen. En daar begon de valse vernuftigheid van de marketingstrategie: op die inleg kon je korting krijgen. 30% op de eerste inleg. Pas als die volledig betaald was, kon je gaan sparen. Verspreid over vele jaren: maar eerst betalen, cash of creditcard. Er liep veel vriendelijk personeel rond, de deuren waren dicht.
'Hypnotic approach, gimmie that', zei mijn vrouw uitdagend. Ze konden er niet om lachen. Ze kregen pas hun premie als wij tekenden. We zagen mensen hun handtekening zetten.
'I would like to have the T-shirts and give Grace his 50 dollars', zei ik na twee uur direct marketing.
Buiten regende het niet meer en de krekels tjerpten met het volume op vol.
3
Billy was een goede verkoper , maar Grace was de beste. 's Avonds sprak iemand me aan in het donker. Ik zag in zijn linkerhand gekopieerde CD's, DVD's. Ik schudde van nee. Toen liet hij zien wat hij in zijn rechterhand had: Viagrapillen.
'Boss, just for fun'! Ik probeerde nog te glimlachen, maar het lukte niet meer. Ik zei tegen mijn vrouw:'kom, we gaan naar bed. Morgen is er weer een dag'.
4
Er hingen vijf Suzuki buitenboordmotoren van elk 250 PK achter de fastboat. Deze trok een scheiding in het water zodat de bodem zichtbaar werd en hij liet hekgolven in de omvang van twee tsunami's achter zich. Het was op een zondagochtend. We werden afgezet in Bangsal, Lombok. Vervolgens werden we met paard en wagen 1000 meter verderop afgezet bij een taxistandplaats. We hadden er ook naar kunnen toelopen. Andere mogelijkheden waren er niet voor deze afstand: lokale folklore.
Het meest opvallende van de gereedstaande auto, was zijn geluid. Hanepi en zijn broer Sping stonden er naast, op ons te wachten. We gingen met hen mee. Hanepi was onze hotelmanager op een eiland voor de kust. Hij had een dagje vrij. Het geronk kwam uit een oude Honda Civic, een collectors item. Van binnen wit bekleed met skaileer, van buiten gehavend en gepleisterd, knalrood. Om hem op gang te houden mocht er niet teveel gas worden teruggenomen. Onderin zat veel paardenkracht en een zware bas.
Sping had een wollen rasta muts op en hij droeg een zonnebril. Donkere kleding. Hij reed. Hanepi had een grijs T-shirt aan, een zwarte broek en hij had een hoedje op, zoals de Bluesbrakers die droegen, maar dan van riet. De twee mannen van Lombok voorin, wij achterin. Mijn vrouw droeg een donkere rok, witte blouse, rode zonnebril en een wijde hoed. Haar haar was wit geworden in de zon. Ik was gekleed in mijn tropenkostuum, kakibroek, licht groene blouse met korte mouwen, mijn Ray-ban Prins Bernhard zonnebril en tropenhelm. Een plantersechtpaar op inspectie? Nee, maar wel zware bewaking en een snelle auto. Alle ramen open, geen airco...
De weg omhoog, de bergen in, was te slecht om gas te geven. Elke keer als het wel kon, leek de Civic krom te trekken door de paardenkracht. Alsof het chassis meeboog in de slip. Sping hield hem onverschrokken op de weg en trok hem elke keer weer recht. We reden door Monkey Forest. Een aap verzorgde opschudding omdat hij een fototoestel van een toerist had afgepakt. Ik zei tegen de mannen: 'Wie ooit het onzalige idee heeft gelanceerd dat wij van de apen afstammen, zou moeten worden opgepakt. Het is eerder andersom. Die apen stammen van ons af'. Instemmend gegrinnik en gegrom van de bewaking.
et dorp lag ergens in het midden van Lombok, op Mohammedanen eiland, vlak bij Praya. Er lagen daar veel dorpen in vochtige velden. Dorpen met allerlei handwerkslieden, weverijen van ikat; met bedrijfjes voor bereiding van tempé, tofu, bedrijfjes voor houtbewerking. Traditionele Sasakdorpen. Puur en armoedig. Het dorp lag er verregend bij, het was niet of nauwelijks bestraat. Overal waterpoelen. Het zwart overheerste er door het vulkanische zand, door de donkerte van nieuwe regen. Stenen en klinkers vormden de eilandjes in de dorpse archipel waarover wij ons voortbewogen.
De drukte in het dorp kwam niet alleen van mensen, maar ook van kippen, van eenden, van poezen, van enkele honden, van geiten en koeien. Vergeet niet de drukte van vliegen, zwaluwen, gekko's en tjitjakken. Buiten het dorp, honderden brommers, auto's en nog meer brommers en scooters. Hier in het dorp stonden ze geparkeerd op de enkele plekken waar het droog bleef.
De voorbereidingen voor de feestelijkheden waren in volle gang. Hanepi was nog ongetrouwd en hielp mee met de voorbereidingen van de maaltijd. Trouwens alle ongetrouwde mannen hielpen bij deze huwelijks ceremonie. Hanepi's vader was dorpsoudste en vervulde een belangrijke rol in het dorp. Hij liet zich even zien om ons te groeten. Sping was al getrouwd. Dus was hij vrijgesteld en hielp hij ons in traditionele kledij: elk een sarong en ik kreeg een kunstig gevouwen doek op mijn hoofd. Zo'n doek die de Balinese topkok Lonny altijd draagt.
Wij gingen naar het dorpspleintje. In het midden was een verhoging en waren er doeken voor de regen gespannen. Het orkest zat er al. Wij kregen als eregasten een plaats vooraan op het podium. Wij kregen koffie, zoetigheden. De ongetrouwde mannen waren bezig met de voorbereiding van de middagmaaltijd. Honderden mensen waren hier verzameld.
Het orkest begon. Traditionele muziek. Een als vrouw verklede man of een als man verklede vrouw -ik kwam er niet zo goed uit- danste, zong en vertelde het verhaal van het 'te vondeling gelegde kind'. Tussen zijn zang en de regels door, viel het orkest in met trommels, cimbalen, fluiten en een luit. Er heerste vrolijkheid en plezier. Bij navraag was de gezongen vertelling niet eenduidig. Het kon gaan om: niet te vroeg trouwen, want daar komen ongewenste kinderen van; als de moeder niet zelf een kind kan voeden en het te vondeling legt, dan kan het zijn dat het kind 'bijgevoed' wordt met koemelk en daar krijgt het 'dierlijke trekken' van; als je zegt dat je naar school gaat, doe dat dan ook en ga niet spijbelen, want daar kunnen ongewenste kinderen van komen. De laatste moderne uitleg beviel mij het beste.
De volgende ochtend bezochten we de moslimschool in het dorp. Ik kon niet zo snel een idee krijgen wat er precies onderwezen werd, maar als ze daar zouden beweren dat je van koemelk 'dierlijke neigingen' krijgt, zou ik ervoor kiezen om nog wat langer door te leren.
Na de gezamenlijke maaltijd in het dorp, even pauze met een biertje, rijstwijn en lekkernijen. 's Middags werd er weer een doek om mijn hoofd gevouwen. Een zwarte ditmaal. Ik kreeg een andere sarong om en een zwart jasje aan. Een soort kort jacket met een rij doublé knopen. Een half uniform uit de tijd van de Atjeh oorlog? Sommige van de inlanders hadden toch aan Nederlandse kant gevochten?
In ieder geval: sobere kledij voor een feestelijke optocht met de bruid en bruidegom. Gedurende twee uur verplaatste het gezelschap van honderden ongetrouwde lieden, familieleden en dorpsgenoten, zich van de moskee naar het nieuwe huis van de bruid. Ergens ver weg in de dessa.
Twee orkesten verzorgden de begeleiding. Het verkeer in alle richtingen liep kompleet vast. De tot vrouw verklede man of de tot man verklede vrouw hield een doorlopende voorstelling tijdens de optocht. De orkesten vielen nu beide in of speelden tegen elkaar op. De jonge mannen gingen blootsvoets. Ik liep mee op oude slippers van Hanepi. Ik had nog nooit op slippers gelopen, maar ik was blij dat ik mijn goede schoeisel had thuis gelaten. Het regende constant. De bruid zag er zo stralend uit alsof ze al in een nirwana was aangekomen. Die indruk maakte de bruidegom ook.
Voordat we hier heengingen, hadden we gevraagd wat een passend cadeau voor het bruidspaar was. 'Als het een vriend van je is, geef hem dan een condoom', zei iemand. 'De jonge echtparen krijgen veel te vroeg kinderen en pas dan realiseren ze zich de consequenties van hun huwelijk'. Dat leek ons een wat te familiair cadeau, maar toch. Ik moest denken aan de gezongen vertelling van die ochtend, aan zijn ouders, die het graag hadden gewild, maar niet konden lezen of schrijven. Ik dacht aan Hanepi, die het ver had geschopt met zijn studie en goed Engels sprak. Ik gunde hem graag een bruid, zo'n optocht door zijn dorp en die nacht die er op zou volgen. Hij had er de leeftijd voor, hij verdiende het met alle consequenties van dien.
Bali/Lombok, 22 maart-1 mei 2011
Bert Bakker
bertboulanger@mac.com, www.bertbakker.biz.
Lente
zaterdag 12 maart 2011
Ze zeggen dat het in maart nogal kan regenen maar daar hebben we (nog) niets van gemerkt. De zon schijnt bijna dagelijks, het gras is alweer gemaaid en als ik hier zo rond rij zie ik van alles in bloei staan; ook voor mij onbekende soorten dus maak ik van alles foto's want volgende week ga ik naar een tuincentrum. Glenn is zo goed als klaar met de electriciteit en heeft al overal balken geplaatst waar de kamers komen en ik heb de vloer gevoegd. De volgende stap is een fundering maken voor de technische ruimte bij het zwembad. Als die ruimte er is kunnen ze verder met het zwembad dus hopelijk eind april/begin mei de eerste duik!!!
Omdat het er dit jaar nog niet in zit dat er een 2e huis gebouwd wordt en om toch een beetje inkomsten te hebben willen we de mobile home oppompen en vanaf ongeveer half juli verhuren. Aparte blog hierover volgt binnenkort. Verder heb ik wat rondgekeken naar mogelijkheden om wat bij te verdienen en heb mijn eerste sollicitatiebrief bij de plaatselijke camping in de bus gedaan. Het leek me wel wat om daar bij de receptie te werken of in het restaurantje. Ik heb het vooral op mijn talenkennis gegooid: nederlands, engels, duits, een beetje spaans en frans en was blij verrast toen ik een uitnodiging kreeg voor een gesprek. Hun website grondig bestudeerd en in ieder geval alle woorden opgezocht die met een camping in het algemeen te maken hebben. Ook in het duits want daar had ik toch een beetje gebluft. De laatste keer dat ik duits heb gesproken dateert van 35 jaar geleden en dat was volgens mij niet meer dan "immer gerade aus" tegen een toerist. En "Zimmer frei" die kende ik ook nog wel (voor de hagenezen onder ons die de bunker nog kennen). Goed, het gesprek heb ik inmiddels achter de rug en ik kan daar aan de slag maar het is niet helemaal wat ik in gedachten had. Ik kan de douches en toiletten schoonmaken van half 6 tot half 8 's ochtends en daarna van half 2 tot half 4 's middags. Van schrik ben ik helemaal vergeten te vragen wat mijn salaris zou zijn. (Afgezien van het soort werk weet iedereen die mij een beetje kent dat ik voor half 9 niet eens aanspreekbaar ben). Ik heb gezegd dat ik er nog even over na moet denken.....Het gesprek ging trouwens goed; mijn frans wordt beter!
Margot naast haar camelia en daarachter de mimosa
Bisou,
Jacq, Glenn, Bibi en de Dolleman
Muziek
Nadat we er allebei op een pijnlijke manier achter waren gekomen dat ons frans toch niet toereikend is (Glenn tijdens een telefoongesprek en ik op visite bij een franse familie hier in het dorp) hebben we een heel pakket maatregelen genomen. Er moet naar franse films gekeken worden of naar engelse of amerikaanse films maar dan nagesynchroniseerd en liefst ook nog ondertiteld, in het frans uiteraard. Voordat DWDD begint moet een franse zender aanstaan, in ieder geval een minuut of 15. En in de auto hebben we nu radio Nostalgie opstaan, met van die echte meezingers. Alleen wat we meezingen is niet altijd wat het lijkt. Zo is er een niet zo'n geweldig liedje maar wel met een catchy refrein dus wil je nog wel eens hardop meezingen met de volgende tekst: les juifs et les noirs, ça m'fait pas peur. Op z'n minst een zeer dubieuze tekst dus toen ik de titel een keer verstond heb ik de tekst op internet opgezocht en hij zingt dus heel iets anders nl. les juges et les lois.
En vroeger heb ik altijd hard meegezongen met Les Poppys; geen idee waar het over ging maar het blijkt over de toenmalige oorlog in Vietnam te gaan. Dan zing je toch wel anders mee als 13-jarige! In ieder geval heeft dit me op het idee gebracht om mijn frans op een leuke manier te verbeteren en heb ik een nieuw album aangemaakt met franse chansons met de lyrics erbij, en soms leer je er nog wat andere talen bij. Niet elk liedje heeft tekst nodig dus daar is het weggelaten. En Raymond hoort er natuurlijk gewoon bij. Geniet ervan (niet geschikt voor al te jeugdige muziekliefhebbers) en wie nog een leuke chanson weet: laat het horen!
La la la la la la la
Jacq, Glenn, Bibi en de Dolleman